γκρόου απ!

[κλεμμένο.ωραίο ειναι.απο την Νεφέλη.Γιατί ε, κι εγω ετσι νομιζω θα νιωθω]

Και πάμε. Μπαμ χτυπάει η σκανδάλη και το τρέξιμο στην εύρεση δουλειάς. Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη, η καλομαθημένη αλλά μου φαίνεται απείρως δύσκολο το εγχείρημα. Γονείς που με όλη την καλή πρόθεση προσέφεραν πολλά στα τέκντα τους και αυτά (ας μιλήσω για μένα όμως μόνο) -και αυτό δεν ξέρει πώς να ανταποκριθεί στις προσδοκίες τους. Οι προσδοκίες δημιουργούνται αυτόματα και ένα στοιχειώδες φιλότιμο δεν σ'αφήνει να κοιμηθείς ήσυχη τα βράδια. Βλέπω όλους τους 'επιτυχημένους' -ή έτσι όπως τους χαρακτηρίζει και περιγράφει η σύγχρονη κενωνία και αδυνατώ να με φαντασιωθώ ανάμεσά τους. Και δεν εννοώ το αναχρονιστικό σχεδόν πρότυπο επίδοξων γραβατωμένων νέων σε πολυεθνικές αλλά όλα τα 'αλτέρνατιβ' επαγγέλματα, από γκράφικ ντισαϊνερ, αρχιτέκτονες σε κουλ γραφεία, σχεδιαστές ρούχων. Επικρατεί μια κουλοσύνη που με γοητεύει μεν με αποκαρδιώνει δε. Όταν έχουν γίνει όλα, εσύ τι έχεις να προσφέρεις; Μπορεί και να μην είναι καν τόσοι οι κουλ τύποι σε κουλ θέσεις (συμπληρώνεται η λίστα με μουσικούς, συντάκτες σε περιοδικά, κινηματογραφιστές (..), σκηνοθέτες, ηθοποιούς) αλλά εγώ να τους βλέπω τόσους. Πολλαπλοί καθρέφτες που τοποθετούνται έτσι από τον σκηνοθέτη της εικόνας. Μαζοχισμός στο έπακρο. Δεν ξέρω αν είμαι η μόνη. Θέλει θάρρος και θράσος το πράγμα. Ποιός που αναρωτιόταν πιο πολύ απ'ό,τι έπραττε πήγε μπροστά; Και με το μπροστά εννοώντας όχι την ευθεία γραμμή της καριέρας αλλά το μπροστά του προσωπικού δρόμου. Έχει αυτός ο κόσμος θέση για αμφιβολίες; Στο εξώφυλλο του βημαγκαζίνου το φεϊσμπούκ. Έτσι για την εξέταση μιας παθολογικής περίπτωσης. Ένας στους πέντες κατοίκους της χώρας έχει προφίλ. Αφαιρούνται οι άνω των εξήντα και κάτω των 12 (θέλω να ελπίζω για το τελευταίο). Και στα καπάκια το φανταστικό γραφείο των κεντρικών του φμπ. Όταν έχεις τόση πληροφορία στο πιάτο, μπορείς να αμφιβάλεις; Αφού όλα είναι εκεί! Αναρωτιέμαι είμαι η μόνη που φοβάται; Που αναρωτιέται αν ο κόσμος έχει ανάγκη άλλη μια απόφοιτο ανώτατης σχολής, με εντάξει διάφορα ενδιαφέροντα, με ασφαλώς μια αίσθηση ματαιότητας; Μαθαίνεις, εξετάζεσαι και όμως είσαι σχεδόν πάντα ανεπαρκής. Γιατί υπάρχουν άλλοι πόσοι που έκαναν εκατό σεμινάρια, αξιοποιήσαν τον χρόνο τους, δεν βαρέθηκαν ποτέ, πολέμησαν τις ανασφάλειες τους αλλιώς. Είναι ωραίο να περνάς καλά, αλλά μέχρι πότε; Στον ονειρικό μου κόσμο δεν υπήρχαν ποτέ λουριά. Και όμως τώρα στέκομαι αντιμέτωπη απέναντι σε αυτόν τον κόσμο. Και μάλλον ήρθε η ώρα να τον απαρνηθώ.

Χτες που μιλήσαμε, είχες γυρίσει από το αλτέρνατιβ αρχιτεκτονικό γραφείο που δουλεύεις και μου έλεγες για τον διαγωνισμό που θα πάρετε μερος.Και όλα αυτά στην Βιέννη.......χαίρομαι!