Κυριακή 27 Φεβρουαρίου 2011

γραμμα!

Αγαπητο μου σκιρουακι   (ναι ναι καλα ακουσατε ειναι σκιρουακι και οχι σκιουρακι)*,

     τελειωσα επιτελους την ε3εταστικη! Καταχωνιασα τα βιβλια του ε3αμηνου που δεν ανοι3α, τακτοποιησα αλφαβητικα τις σημειωσεις των μαθηματων που δεν περασα, εστρωσα τους τομους του καινουριου οριζοντα ορ8ιους πανω στο γραφειο (μου δινουν αισιοδο3ια τα χρωματα των πλαινων ε3ωφυλλων τους) και... να 'μαστε!
    Φρεσκοι! σαν να λεμε του κουτιου!..Με κα8αρα σεντονια, πατωμα χωρις τριχες και πιατα στη θεση τους! Κα8ισμενοι στην ιδια καρεκλα που εχει παρει σχημα,στο ιδιο γραφειο,στο ιδιο σπιτι αλλααα με φουλ-απ-ντέιτιντ υπολογιστη!! τι χαρα αναπαντεχη κι αυτη! ανοιγει πιο γρηγορα, γραφει πιο γρηγορα, κινειται βρε αδερφε μου το βλεπεις με 150 (δε 8α πω 200 τα χει τα χρονακια του) απο εκει που πηγαινε καιγοντας μαζουτ!
    Σαν να λεμε ασπρο φως μεσημεριου φωτιζει αυτο το σπιτι και την ενοικο του, τα πουλακια κελαηδουν, ο τακης το κυκλαμινο εγινε πιο φου3, τα τασακια αδειασαν και οι μυρωδιες της σταχτης αντικαταστα8ηκαν απο ευωδιες ομορφα μαγειρεμενων μακαρονιων... τι αναπαντεχη χαρα ολα αυτα,σκιρουακι μου!
    Αλλα οπως θα περιμενες ο κα8ρευτης μου δειχνει ακομα μαυρο..τι κακο κι αυτο!
Και το ελικωτο, γλοιωδες και πρησμενο μυαλουδακι μου κανει βολτες στα τροπικα δαση... Που μενεις,σκιρουακι? Που ειναι το σπιτι σου και τι υψος εχει? Ειναι ωραια εκει πανω? Αχ και να με 'παιρνες μαζι σου...
   Δε σε φροντισα και σε παραμελησα αυτες τις μερες.. και σε σκεφτομουν με την ουριτσα σου τη φουντωτη να ανεβοκατεβαινεις τα κλαδακια σου μετρωντας τα χιλιομετρα σου.. χτυπωντας το κεφαλι σου στο 3υλο...
   Αλλα, σκιρουακαρα μου, εβαλα καινουριους στοχους -δηλαδη τους αλλα3α χρωμα και διαμετρο τους κυκλους- και επλυνα τα φτερα μου στο πλυντηριο μαζι με ολα τα απλυτα του καιρου μου.. Ακομα να στεγνωσουν αλλα αισιοδο3ω πως θα πετα3ουν..χωρια που τα βελακια στο τραπεζι περιμενουν την ωθηση μου..
Λιγοτερο τσιγαρο -δατ φορ σουρ-
Περισσοτερος χρονος για τη μικρη μας Ντορα (την ε3ερευνητρια!) και για το μυαλουδακι της,για τις ασχολιες της και για τα πραγματα που πραγματικα την ευχαριστουν
Λιγοτερη προσοχη σε ασημαντες συμπεριφορες σημαντικων ανθρωπων
Περισσοτερο χαμογελο
Λιγοτερο τζανκ φουντ
Περισσοτερη συζητηση με 3ενους
Λιγοτερο μαυρο ρε σκιρουακι!!! [Και το γκρι,εστω αν8ρακι, χρωμα ειναι (η μαμα μου το προτιμαει κατα κορον!)]

Καληνυχτα και καλη ζωη, Μ

    *(σκιρουακι=ζωακι μεσσαιου προς μικρου μεγε8ους, πρωτος ε3αδερφος του σκιουρου, με χαρακτηριστικη φουντωτη κοκκινωπη και αλλοτε μαυρη ουρα.γενικότερα είναι αγαπητο ζωο ,χαρις στην γλυκυτατη εμφανιση του, τη χαριτωμενη του κινηση και τη συνηθεια να ζωγραφιζει και να δημιουργει.αρεσκεται στην οινοποσια,στο καλο φαι και την παρεα.προκαλει προβληματα στην ηλεκτροδοτηση καθως μπαινει στου μετασχηματιστες ψαχνοντας τροφη....τελος!το αγαπαμε!)

just a thought [http://www.altfactor.ath.cx/magazine/aplanet/iss8/squir.html]

Τρίτη 15 Φεβρουαρίου 2011

a big red question mark


AAAAAAAAAAAAAAAAAAΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ

ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ……..

αυτή είναι μια μίνι περιγραφή του τι συμβαίνει στο μυαλό μου.Νιώθω τον εγκέφαλό μου να μικραίνει, να χάνει την παλιά καλή φυσική του κατάσταση και να ζουλιέται μεχρι να βγάλει ζουμιά!Αυτά τα ζουμιά, επειδή δεν χωράνε μέσα στο κρανίο μου βρίσκουν διέξοδο στις τρυπούλες των ματιών μου…

Πόσες ερωτήσεις ακόμη θα γίνουν???? Και τι θα γίνει? Και τι θα κάνουμε?

Και πόσο θα αργήσεις? Και πότε θα γυρίσεις? Και τι σκέφτεσαι για μετά? Και που θα θες να είσαι?Και τί είσαι?? Και γιατί θα πας εκεί? Και γιατί δεν βγήκες σήμερα? Και γιατί είσαι όλη μέρα έξω? Και γιατί φωνάζεις και νευριάζεις? Και γιατί γιατί ??????…………Οι ερωτήσεις που με ζορίζουν περισσότερο είναι οι δικές μου προς τον ίδιο μου τον εαυτό…Μα, τι θέλω επιτέλους?

Εδώ που τα λέμε, όλοι έχουν τα δίκια τους.. φίλοι,καριοφίλοι,κολλητοί,γονείς,παππούδια,θείοι,ξα

δέρφια,γνωστοί,γνωστοί γνωστών,ο εαυτός μου.ΟΥΟΥ κόσμος πολύς! ΑΛΛΑ, δεν μου έρχεται τίποτα άλλο να τους πώ παρά ΠΑΡΑΤΗΣΤΕ ΜΕ! Κι ενώ ξέρω πως με την συζήτηση ξαλαφρώνεις,βρίσκεις συνοδοιπόρους, βγάζεις συμπεράσματα και ίσως βρεις και λύση, εγώ δεν έχω όρεξη ούτε καν να τα σκεφτώ αυτά που με προβληματίζουν.Πόσο κότα πια??? Αμ, θα μου πεις, για πόσο καιρό θα τα αποφεύγεις?? Ήδη, έχει αρχίσει το σώμα μου να εκφράζει ψυχοσωματικά την πίεση του εγκεφάλου.Πιο άσχημη δεν με έχω ξαναδεί ποτέ μου!


[το κείμενο θα μείνει ατελείωτο γιατί όσο σκέφτομαι τόσο με πονάει το στομάχι.Ναι, σημερα ειναι το στομάχι.Θα πάω για καφέ και κους-κους.Θα ψάξω και

για κροκόδειλους.]


ο χαρακτήρας της εικόνας είναι του Χρήστου Αλεβιζάκη.


Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011

Διακύρηξη Αρχών και Στόχων για τον σχεδιασμό χώρων


Πολλές θεωρίες έχουν γραφτεί για τον "σωστά" αρχιτεκτονημένο χώρο. Στις μέρες μας, επιτακτική είναι η ανάγκη, ο αρχιτέκτονας εσωτερικών χώρων να δημιουργεί/σχεδίαζει χώρους, με την ευρεία έννοια του όρου, που θα ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις της εποχής και θα στοχεύουν στην νοητική, σωματική, μα και ψυχολογική ευχαρίστηση των χρηστών τους. Η υποκειμενικότητα του ίδιου του όρου "χώρος" όμως, αλλά και της ανθρώπινης φύσης, καθιστά δύσκολο το να διατυπωθούν κανόνες και καλούπια για τις αρχές και τους στόχους του σχεδιασμού του.

Αρχικά, πρέπει να παραδεχτούμε (έχοντας όλοι προσωπικές βιωματικές εμπειρίες) πως ο χώρος, με την ύπαρξη ή μη αντικειμένων, αποτελεί μέσο συνδιαλλαγής του ανθρώπου με τον ίδιο του τον εαυτό, τις επιθυμίες του και την ψυχή του. Έτσι, λοιπόν, είναι αδύνατο και εγκληματικό να παραβλέψουμε τους παραλήπτες του. Προτεραιότητα του σχεδιατή έχουν τα "θέλω", μα και οι εμπειρίες του μελλοντικού χρήστη κι ύστερα η προσωπική του "πινελιά". Άρα μια αρχή στον σχεδιασμό χώρων είναι η ανάλυση των δεδομένων/απαιτήσεων που αντλούμε από τον χρήστη. Έχοντας υπ' όψη, βέβαια πως, είτε ως μονάδα είτε ευρέως, οι άνθρωποι χαρακτηρίζονται από μεταβλητότητα και πολυπλοκότητα. Προβλέπουμε μελλοντικές συνθήκες, βάζουμε τον εαυτό μας να βιώσει τον χώρο, συμφωνούμε με τις επιθυμίες των χρηστών, ομαδοποιούμε απαιτήσεις και τελικώς "προσεγγίζουμε" τον χώρο.

Έπειτα, αντίστοιχη σημασία έχει και ο ίδιος προς διαμόρφωση χώρος. Ορίζουμε την χρήση του, σεβόμαστε την ιστορικότητα του (αν υπάρχει), "ενώνουμε" την μορφολογία του με τον χρήστη, εκτιμούμε την χρονική διάρκεια των εξυπηρετήσεων, της αισθητικής και της πρακτικής οργάνωσης του, αντιλαμβανόμαστε το στοιχειώδες "σχήμα" του. Εδώ, θα πρέπει να σημειωθεί και ο χρωματισμός. Γιατί συνολικά το "σχήμα", το χρώμα, τα αντικείμενα και τελικά ο ίδιος ο χώρος ορίζουν την διάρκεια της ενσυναίσθησης που απορρέει απ' τον βαθμό εξομοίωσής του με βίωμα ή γνώση του χρήστη. Π.χ. ένα "καλό" έργο τέχνης που θα τοποθετηθεί στον χώρο ή ο "καλός" χρωματισμός του αποτελούν αξιολογήσεις που κατευθύνονται από τις αυθόρμητες αντανακλάσεις της εμπειρικής μας γνώσης. Όσων αφορούν τις θεωρίες του χρώματος, χονδρικά θα αναφερθώ πως κι εδώ υπάρχει μια υποκειμενικότητα μιας και ορισμένα χρώματα, τα λεγόμενα "υποκειμενικά μας χρώματα", εντυπώνονται διαφορετικά στον καθένα μας δημιουργώντας συγκεκριμένα προσωπικά συναισθήματα. Για την αντίληψη του χρώματος στον χώρο έχει, βέβαια, σημασία ο τρόπος εμφάνισης του υλικού αντικειμένου.

Στόχος, λοιπόν, του σχεδιαστή είναι όχι μόνο η δημιουργία ενός ισορροπημένου χώρου αλλά και η εκπλήρωση όλων των παραπάνω. Και λέω ισορροπημένου, γιατί εσωτερικά και βαθιά όλοι αυτό επιζητούμε. Αναγκαία είναι η πρόθεσή του να ξαναδώσει στον άνθρωπο (ο χώρος) την ιστορική συνείδηση που έχει πλέον χάσει. Να νιώσει, ο άνθρωπος, πως συμμετέχει στην Ιστορία, πως την ρυθμίζει και την δημιουργεί. Και όλο αυτό σε ένα συλλογικό πλαίσιο.

Τελειώντας, θα πω πως οι κανόνες λειτουργικότητας, ισορροπημένων συνθέσεων και δημιουργίας ενδιαφέροντος έχουν πολλάκις διατυπωθεί και μας είναι γνωστοί (γνώσεις που κάθε σχεδιαστής θα πρέπει να έχει και να διαχειρίζεται). Κατά την άποψή μου όμως, αυτό που λείπει είναι η ουσιαστική, πολλές φορές νοητικά επίπονη, συλλογική προσπάθεια όλων όσων αναμιγνύονται στην δημιουργία ενός χώρου να ξαναβρούν την Αλήθεια. Γιατί έχουμε ξεχάσει πως η Αρχιτεκτονική είναι ο πολιτισμός, είναι η κουλτούρα και κατ' επέκταση η αλήθεια μας. Συμπερασματικά, ο στόχος ενός χώρου θα πρέπει να είναι το "Ωραίο", ακόμη κι αν ξέρουμε πως αυτό είναι υποκειμενικό και τελικώς, ανέφικτο. Κι έτσι, μέσα από την Αλήθεια και την διαρκή αναζήτηση του "κάλλους", θα ευφρανθεί η ψυχή μας, θα ανοίξει το πνέυμα μας, θα αναπτυχθεί η ανθρωπότητα και θα γιατρευτεί το "είναι" μας κι εμείς οι ίδιοι.Είμαι αισιόδοξη.





Τετάρτη 9 Φεβρουαρίου 2011

A short trip (2)

χαίρομαι που κάπου χωμένοι,στον κόσμο τους, υπάρχουν ταλαντούχοι άνθρωποι..
χαίρομαι που έχω γνωρίσει αρκετούς!
Χρηστάκη, είμαι σίγουρη ότι το "ταξίδι" σου θα καλυφθεί με την ροζουλί μπογιά..μην μασάς..πάντα θα υπάρχουν οι Χαζοί!

Φωτογραφία από το ταρατσάκι της σχολής.Το graffity με μαρκαδοράκι και πενάκια και ακρυλικό έγινε ένα απόγευμα από τον Χρήστο Αλεβιζάκη, φιλαράκι γραφίστας.


Τρίτη 8 Φεβρουαρίου 2011


Δεν έχω βιβλιάρια
Ούτε τίποτα παλιό
ούτε μαμά
ούτε μένω στον Χολαργο
ούτε εδώ που μένω τώρα
Δε μένω πουθενά, κινούμαι συνεχώς
...
Άιντε να μεγαλωσουμε τα παιδιά
Χρειάζομαι λίγο τις θηλές σου
και ύστερα φεύγεις
να μεγαλώσουν κι αυτά
ευτυχισμένα σαν κι εμάς
και να μετακομίζουν
και να νομίζουν
πως τα ναυάγια
και η σκουριά
ίσως και οι μετακομίσεις
φέρνουν αλλαγές
...
Θα κοιμάμαι στο ίδιο κρεβάτι
Θα βλέπω την ίδια τηλεόραση
Θα φοράω τα ίδια ρούχα
Θα τυλίγω το λαιμό μου
με τα ίδια σεντόνια
Θα μυρίζω τις ίδιες βρόμικες μαξιλαροθήκες
Θα κάνω τις ίδιες σκέψεις
Θα καπνίζω τα ίδια τσιγάρα πριν κοιμηθώ
Θα γράφω τα ίδια ποιήματα
Κι όμως μετακομίζω
Τι αστείο!

Ένας εργατης κρατιέται απ'το φωτιστικό για να μην πέσει.
-Κύριε! Σας παρακαλώ! Αυτό αξίζει πιο πολύ απ' την ζωή σας!



άλλος για την λακούβα μου?

Θεωρώ το μυαλό του ανθρώπου ως το δυνατότερο όπλο και το γοητευτικότερο χαρακτηριστικό του. Και απορώ,εύλογα... Πώς σκατά θα ζήσω σε αυτήν την χώρα που την απαρτίζουν κατά κόρον Χαζοί?? Δεν τους μπορώ τους Χαζούς!! Θα ανοίξω μια λακούβα να τους χώσω όλους μέσα! Αυτή η χώρα έχει ταλέντο στο να παράγει Χαζούς!Αν γινόταν γκάλοπ..θα είχαμε την πρωτιά!Κι εμείς, οι "νέοι", θα διαιωνίσουμε αυτήν την πρωτιά με την σειρά μας.Γιατί είμαστε έρμαια ενος συστήματος Χαζού που δεν έχει μέση κι άκρη.Ξήλωμα θέλει όλο.. Χαζοί από μωρά στην κούνια!Ντάξει..μην είμαι υπερβολική..υπάρχουν και έξυπνοι.Οι οποίοι κάνουν τους Χαζούς για να επιζήσουν!! Θύματα όλοι μιας χώρας που ανακάλυψε την Φιλοσοφία...Ξεχνώντας βέβαια πως οι αρχαίοι μας, σκότωναν προκειμένου να προστατέψουν την φιλοσοφία τους!Ας μην μιλήσω για πολιτισμό.Πώς έχουμε καταντήσει να δεχόμαστε χωρίς γκρίνιες να κάνουμε αγγλικά (μέσο πρόσληψης στο δημόσιο) από τα 9 μας ενώ όταν είναι να μάθουμε κάποιο μουσικό όργανο(μέσο εκτόνωσης,αύξησης της μουσικής ευφυίας,διαφορετικότητας,πολιτισμού) να τα παρατάμε στα 4 χρόνια το πολύ,δεν ξέρω!Στο Βερολίνο, στις πιατσες των ταξί έβλεπα τους οδηγούς που περίμεναν μέσα στο αμάξι τους διαβάζοντας βιβλία.Κι εμείς..οι "φιλόσοφοι" τρώμε πιτόγυρους, μαλώνουμε και βριζόμαστε με τις κοιλιές και τα βρακιά απ'έξω ενώ συγχρόνως, σφυρίζουμε λάγνα στο τραβέλι που κατέβηκε να πάρει ψωμί από τον φούρνο.Αηδίασα με τους Χαζούς!
Σε προσωπικό επίπεδο τώρα, είναι 2 τα είδη.Είναι αυτοί που κάνουν μπαμ και το γράφει η μόνιμα Χαζή έκφρασή τους και οι άλλοι οι μουλωχτοί! Τους πρώτους ντάξει, δεν τους φοβάμαι..τί μου φταίνε?..τους βαριέμαι.Δηλαδή και πάλι, δεν τους μπορώ. Τους δεύτερους όμως, αυτές τις νυφίτσες..αυτά τα κουνάβια..δεν ξέρω τί να τα κάνω!Θα τους ρίξω μέσα στην λακούβα!Χειρότεροι δεν υπάρχουν γιατί δεν τους παίρνεις χαμπάρι από την αρχή.Εκδηλώνονται μετά, τα ύπουλα κακά γουρούνια (Θυμήθηκα τον Ρούνι-Ρούνι το ύπουλο κακό γουρούνι-παραμυθι)..και τρως μετά εσύ μια και ΜΠΑΜ,πάρ'την κάτω!

αχ,μα τί κάθομαι και λέω?? είμαι ήδη σε μια λακούβα! τελικά,ναι... Εγώ είμαι η ΧΑΖΗ

Tell me what to do when everything is changing and i'm changing too.
Tell me what to do when everything is changing.
Tell me what to do when you can step on the same river twice.
Tell me what to do when everything is changing.
How to be true when you can step on the same river twice?
How to be true when everyone is faking??
Can you be you?
The captain of your ship,
The master of your mind,
the leader of your soul?
Then you need them no more...
I push my idol on the mirror
Breaking glasses,
screaming offbeat
playing tricks to my own mind..
There must be something, somewhere, maybe somebody
who knows a way to plant a flower in the dessert where the rain forgets to go.........................



Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

<...κι είδα στα μάτια σου που αντιφέγγιζε ο πόνος, και ήτανε ο ίδιος πόνος, ο πόνος του πατέρα μου και της μάνας μου, και του παππού μου και της γιαγιάς μου, και του θείου μου και της θείας μου, τον είδα, σου λέω, να κουρνιάζει στα μάτια σου, και τον ήξερα, τον ήξερα καλά, γιατί απ' αυτόν γεννήθηκα κι εγώ, αυτόν ήπια απ' το βυζί της μάνας μου, μ'αυτόν κοιμήθηκα τις νύχτες, απ'αυτόν τρέχω τώρα να γλιτώσω.
Και μη μου λες από πού κι ως πού "αγαπημένη" κι ότι τάχα ούτε που γνωριζόμαστε κι ότι θέλει το χρόνο του το πράγμα γιατί, από μέρες τώρα, πάει χρόνια, δηλαδή αιώνες, ίδιος ο καημός, μία η στεναχώρια, ένας ο πόνος και κάθε νύχτα σμίγουμε οι δυο μας και γεννοβολάμε πεθαμένες ελπίδες...>

Καλά μόνο να βρεις
Χ.Π.
Η φωτογραφία από το έργο Sorrow του Vincent Van Gogh

Σάββατο 5 Φεβρουαρίου 2011

σκουλικακια ενω8ειτε!

σκατα και αποσκατα...χαλια...2 μετρα κατω απτα σκατα...εκει που σε γαργαλανε οι αρουραιοι... εκει που κατι σκουλικακια κοκκινοκαφε με ριγες ερμαφροδιτα και τυφλα πανε να σε φανε ενω εισαι ζωντανος.. ζωντανος! που λεει ο λογος παντα.. γιατι απο ζωντανια και δραματικοτητα (οπως οριζεται θεατρικως) κανενας παλι ο λογος... ο πουστης λογος... λογο δεν εχει και λογο βρισκει να υπαρ3ει... επαναληψη, κυκλος, φαυλος συνηθως.. και δε ολα βαλμενα και τοποθετημενα και γραμμενα και ζωγραφισμενα και σκιαγραφημενα και ειπωμενα πανω σε μια σπειρα! μια σπειρα τοση δα, οση ο αντιχειρας μου (που οταν του ζωγραφιζω με μαρκαδορακι ματακια μυτη και χειλακια ειναι α3ιαγαπητος!)..ολα εκει πανω χιλιοτραγουδησμενα.. κι εγω με ενα πιανο διαβρωμενο, σκουριασμενο,σπασμενο.. προσπαθω να ανοι3ω την παλαμη μου, να φτασω τα παλια μεγαλεια του ντο την ανεβασμενη ρε και ποτε ποτε μετα απο ωρες πολλες μι! και δεν τεντωνει... μονο βρισκεται σε καμψη.. οπως και η πλατη μου.. αχ που ποναει αλλα πως να κατσω? πως να σηκωσω αναστημα?! με το ζορι... "εδω κατω" ειναι καλυτερα,κρυφα... δε με βλεπουν και πολλοι... δε σκυβουν να κοιτα3ουν... συναντω τα φιλαρακια μου... αλλοι λουζερς του κλαμπ! καποτε στη δικη μου τριτη λυκειου μου ελεγε μια φιλικη φωνη "ειναι ωραιο να χεις παρεα στον πατο! τουλαχιστον ολοι μαζι δε γραψαμε καλα!" και γελουσαμε... τι ωραιο το γελιο εκεινες τις τελευταιες μερες της "φυλακης"..
ε3αψη μας χαρακτηριζε.. το αισθημα της απολυτης ελευθεριας (και καλα) εφτανε και δεν κρατιομασταν..  αλλα ποσο λιγο μπορει να κρατησε! μια μερα-2 το πολυ... ισα που βγηκαν οι βαθμοι... και ερμαια κατευθειαν σε νεους κυκλικους πονους. σε νεες φυλακες. που να 3ερα...
που να 3ερα....
μεγαλωσα και μυαλο δεν εβαλα σταλια.. και φανταστηκα πολλες φορες τη χαρα της γνωσης! Παντα τη φανταζομουν σαν ενα δυνατο πρασινο..πρασινο του δεντρου ή του ωκεανου.δεν ειχα προβλημα...και συνδυαζοταν με εναν ηλιο, ηλιατορα! αχ κιτρινοκοκκινος... του δειλινου... η χαρα της μερας που μολις περασε η μελαγχολια πως δε θα επιστρεψει ποτε 3ανα.. η ικανοποιηση της τυχης να τη ζησεις να τη μοιραστεις ΝΑ ΤΗ ΜΑΘΕΙΣ...
να μα8εις την αλη8εια σου...

ενας φιλος (δεν το 3ερει πως με εχει βοη8ησει τοσες φορες) λεει :
<<I am puzzled as the newborn child
    I am troubled at the tide:
    Should I stand amid the breakers?
    Should I lie with death my bride?
    Hear me sing, 'swim to me, swim to me, let me enfold you
    Here I am, here I am, waiting to hold you'>>


καληνυχτα, φιλοι λουζερς . -

Let me choose the end of the last scene

Τώρα δίπλα μου σωπαίνεις.
Πίνεις μια γουλιά καφέ.
-Κακή συνηθεια να ξεχνάς, μου λες.
-Κακή συνήθεια και να θυμάσαι..

..μα ό,τι μας δένει στα παλιά
είναι οι κακές συνήθειες.
i cried in silence this rainy night.
relieve me from your thoughts
give me some reasons to be able to feel
Είναι αργά γι' αλήθειες.

End of the scene that lasted 8 years.
3...2...1...
Lights off! Eyes off!

Κι οταν τα ανοιξω θέλω να πάω εκεί, στην φωτογραφία...
Εκεί που δεν υπάρχει ο χρόνος
Εκεί που ο ήλιος ειναι πάντα ωραίος ακόμη κι όταν δεν φαίνεται.
Εκεί που "φεύγω" απο μικρή.

αυτό για την αγκαλιά μου

http://www.youtube.com/watch?v=7y7CKso-F38


YOUR EYES

your eyes have something to say

they try to take me away
your eyes they give you away
your sorrow your lust
your secrets your past
your eyes have something to say
they try to carry me away

two circles one for heaven one for hell
and i dont know in which i fell

your eyes black holes in the night
i fall trying to reach the light
your eyes have something to say
they try to carry me away


Παρασκευή 4 Φεβρουαρίου 2011

Αχταρμας και Πασπαρτου

<<Το δικο σου βαρος πουπουλο..Τα δικα σου βαρη ερχονται να αντισταθμισουν τα δικα μου τα ασηκωτα και ανειπωτα.. Για σενα 8α γραψω αποψε. Για τα δικα σου βουβα "ποναω,αγκαλιασε με".>>

Δεν μπορω να γραψω μονο για σενα. Σας σκεφτομαι ολους. Παλιους, 8εοπαλιους, προπολεμικους, τωρινους, χειμερινους, εορταστικους, καλοκαιρινους, περιστασιακους, αλη8ινους, παιχνιδιαρικους, σοβαρους, καινουριους, ανεφικτους, πα8ιασμενους, 3ενερωτους , μελλοντικους και ονειρεμενους εραστες.. Τα φαντασματα των ανα3ιων εραστων..
Κι ομως, τους ερωτευτηκα ολους και τις ποθησα ολες τους..

Δε θα γραψω.. με κερδισαν.. θα τους κρατησω στη σκεψη μου.. στο χαος μου γιατι στην τα3η δε ζησανε ποτε τους.. τοσες σκεψεις και τοση ωρα σκεψεων χαμενες και αφιερωμενη στην εσωστρεφεια,αντιστοιχα.. Καληνυχτα σας, Μορφες..

http://www.youtube.com/watch?v=NnzIrRykilA

Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

killing my time

when i was just a little girl
i asked my mother what will I be
will I be pretty,will I be rich?
here's what she said to me:
Que sera sera
whatever will be, will be
The future's not ours to see
Que sera sera