<...κι είδα στα μάτια σου που αντιφέγγιζε ο πόνος, και ήτανε ο ίδιος πόνος, ο πόνος του πατέρα μου και της μάνας μου, και του παππού μου και της γιαγιάς μου, και του θείου μου και της θείας μου, τον είδα, σου λέω, να κουρνιάζει στα μάτια σου, και τον ήξερα, τον ήξερα καλά, γιατί απ' αυτόν γεννήθηκα κι εγώ, αυτόν ήπια απ' το βυζί της μάνας μου, μ'αυτόν κοιμήθηκα τις νύχτες, απ'αυτόν τρέχω τώρα να γλιτώσω.
Και μη μου λες από πού κι ως πού "αγαπημένη" κι ότι τάχα ούτε που γνωριζόμαστε κι ότι θέλει το χρόνο του το πράγμα γιατί, από μέρες τώρα, πάει χρόνια, δηλαδή αιώνες, ίδιος ο καημός, μία η στεναχώρια, ένας ο πόνος και κάθε νύχτα σμίγουμε οι δυο μας και γεννοβολάμε πεθαμένες ελπίδες...>
Καλά μόνο να βρεις
Χ.Π.
Η φωτογραφία από το έργο Sorrow του Vincent Van Gogh
Από το βιβλίο του Πάνου; Αν και νομίζω δεν είναι το καλύτερό του, έχει μια δύναμη και μια ένταση σε όλη του την έκταση.
ΑπάντησηΔιαγραφήNai...εχω διαβασει ακομη ενα πιο παλιο απο αυτο...Αυτο μεχρι στιγμης ειναι το αγαπημενο μου... ισχύει η ενατση και η δυναμη..γενικως.εβγαλε πολλα συναισθηματα και αναμικτα μεσα απο ιστοριες ψιλο-αυτονομες που ομως αν το σκεφτεις εχουν μια συνδεση μεταξυ τους....Καταφερε τον σκοπο του,θαρρω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΜάλλον θα λες το "Τρεις μνήμες και δυο ζωές", το οποίο είναι και το αγαπημένο μου. Μπορείς εύκολα να βρεις το τελευταίο του "Αστοχία υλικού", θα τον βρεις πιο ώριμο από ποτέ, μια δουλειά ολοκληρωμένη και άρτια.
ΑπάντησηΔιαγραφήeyxaristw!
ΑπάντησηΔιαγραφή