[Αποσπασμα απο http://www.protagon.gr/?i=protagon.el.anagnwstes&id=4911]
[...Ευθανασία: «ευ» και «θάνατος». Ένας καλός θάνατος. Δύσκολες λέξεις για να πεις στους γονείς ενός παιδιού που μετά από δεκαοκτώ ολόκληρα χρόνια ελπίζουν ακόμα για ένα θαύμα. Ο γιατρός κάλεσε τη μητέρα και τον πατέρα του Γκάους στο ιατρείο του. Έπρεπε να τους μιλήσει και να τους εξηγήσει το ευαίσθητο αυτό θέμα. Θα του χορηγήσει ένα αναισθητικό φάρμακο σε δόση που προκαλεί αμέσως την απώλεια της συνείδησης, στη συνέχεια βαθύ ύπνο, αναισθησία και τελικά το θάνατο.
Όλα αυτά μέσα σε τέσσερα λεπτα!
Στο πρώτο λεπτό έχει επέλθει ο κλινικός θάνατος: όταν η αναπνευστική και η καρδιακή λειτουργία παύσουν τότε ο θάνατος έχει επέλθει. Στο δεύτερο λεπτό επέρχεται ο θάνατος του εγκεφάλου: αν ο εγκέφαλος στερηθεί το οξυγόνο για μια κριτική περίοδο, συμβαίνουν μη αναστρέψιμες μεταβολές που εμποδίζουν την ανάνηψη του ατόμου. Στο τρίτο λεπτό επέρχεται ο βιολογικός θάνατος που υπονοεί το μη αναστρέψιμο και μόνιμο τέλος της «σωματικής ζωής». Στο τέταρτο λεπτό επέρχεται ο κυτταρικός θάνατος ο οποίος υπονοεί τον οριστικό τερματισμό των διαδικασιών της ζωής στο συγκεκριμένο άτομο. Στον Γκάους. Στο παιδί τους. Οι γονείς έκλαιγαν συνέχεια ήταν αδύνατο να μιλήσουν. Κοιτάχτηκαν για μια στιγμή και τα μάτια τους ήταν θαμπά από τα δάκρυα. Είχαν πάρει την απόφαση τους.
Όταν η ζωή είναι στο τέλος της και οι γιατροί έχουν σηκώσει τα χέρια ψηλά, όταν κάθε εισπνοή είναι πόνος, όταν το βογγητό που βγαίνει από έναν άνθρωπο κάνει έναν ολόκληρο όροφο νοσοκομείου να κλαίει και όταν οι δύο λύσεις, Θεός και Επιστήμη έχουν αποχωρίσει από το πεδίο μάχης και τα παυσίπονα έχουν γίνει εικοσιτετράωρη τροφή, τι γίνεται;...]
παγωνεις..το σκεφτεσαι μια..το απορριπτεις...το 3ανασκεφτεσαι..το ζυγιαζεις...δακρυζεις..κλαις βουβα...το επιλεγεις..ποσοι θα το εκαναν? ποσοι θα σταματουσαν να ελπιζουν εστω και μετα απο 18 χρονια?...και ποσοι θα τους κατεκριναν γιαυτο?...ποσο ποναει ενας θανατος οταν τον επιλεγεις? νιωθεις δολοφονος ή δειλος?...ενοχες ή λυτρωση?...
...εγω θα το εκανα...
Δεν είναι εύκολη απόφαση. Ό,τι και να επιλέξεις θα σε κυνηγάει για μια ζωή. Πως μπορείς να κάνεις κάτι τέτοιο; Θα μπορέσεις να αντέξεις το βάρος της σκέψης ότι δεν έπρεπε να τα παρατήσεις τόσο νωρίς; Από την άλλη ποιοι αλήθεια είμαστε που θα αποφασίσουμε; Και πάλι ωραία τα λέμε εδώ. Οι πραγματικές περιστάσεις όπου οι κρίσιμες αποφάσεις παίρνονται είναι αυτές που φτιάχνουν ανθρώπους ή ζωντανούς-νεκρούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήτο κωλυμα μπορει να ειναι η8ικο-συνειδησιακο-θρησκευτικο-ανθρωπιστικο η και καποιος συνδυασμος η και ολα μαζι... ποτε δε θα 3ερεις αν επρα3ες το σωστο.. αλλα στην τελικη δεν υπαρχει σωστο και λαθος.. "σωστο" για τον εαυτο σου ειναι αυτο που σου επιτρεπει να κοιμασαι ησυχος τα βραδια (με το φτωχο μου το μυαλο παντα).. με αυτη τη λογικη μπορεις να προβεις σε ενεργειες κατακριτεες απο καποιον "ε3ω απτο χορο"...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια τη δικη μου τη συνειδηση ενας εγκεφαλικος θανατος (ειτε δικος μου ειτε ανθρωπου που αγαπω) ειναι πιο ουσιαστικος αποτι ο βιολογικος..
ο εγκεφαλος μας κραταει στην πραγματικη ζωη,στην ποιοτητα,τη χαρα και τη θλιψη,στα συναισθηματα και στις κινησεις.. η καρδια απλα ειναι "η σκροφα"[συμφωνα με ενα εργο του Αρκα] που σε τετοια περιπτωση δε σταματα.. τυραννια το βρισκω.. οποτε θα συναινουσα σε μια ευθανασια ατομου μου εγκεφαλικα 3εγραμμενου..πιστευω στην επιστημη και οχι στα θαυματα..στη δυναμη του οργανισμου και οχι του θεου.. στον ανθρωπο..και ανθρωπος χωρις προσωπικοτητα (εγκεφαλικη λειτουργια) δεν υφισταται..
Ισως ακουγομαι ψυχρη,δε θελω να σε τρομαξω.. ισως τα βλεπω ετσι απλα και μονο γιατι ποτε δε βρεθηκα σε τετοιο διλημμα,που παντα θα σε σκοτωνει η απαντηση σου σε αυτο.. "ε3ω απτο χορο" οποτε κι εγω,θα με συγχωρεσεις...
Δεν σε κατακρίνω. Το θέμα είναι εξαιρετικά λεπτό. Προσωπικά δεν θα άντεχα το βάρος του "εάν". Εάν βιάστηκα, εάν έκανα λάθος, τι θα μου έλεγε εάν μπορούσε να μιλήσει. Το σωστό και το λάθος, οι πιο υποκειμενικές έννοιες του πολιτισμού μας, χάνουν εντελώς το νόημά τους. Βέβαια, εξαρτάται και ποιος είναι αυτός που πρέπει να αποφασίσεις. Εκεί τα πράγματα μπλέκονται με τα συναισθήματα τόσο πολύ που είναι αδύνατον να σκεφτείς λογικά. Ίσως να άλλαζες γνώμη εάν στο κρεβάτι του νοσοκομείου βρισκόταν ένα πολύ αγαπημένο σου πρόσωπο, ή χειρότερα, το τελευταίο δικό σου άτομο στον κόσμο. Εκεί υποφέρεις εσύ περισσότερο από τον ασθενή. Αλλά όταν είμαστε έξω από τον χορό μπορούμε να μιλάμε και να μιλάμε τα λόγια του αέρα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα 'σαι καλά.